W terapii wykorzystywane jest założenie, według którego zaburzenia funkcjonowania wynikają z wyuczonych reakcji na bodźce. W jej trakcie uczy się lub modyfikuje zachowania tak, aby pozbyć się negatywnych reakcji na określone bodźce.
Terapia ma za zadanie wypracowanie samoświadomości i samokontrolę zachowań, pozwalającą unikać negatywnych, utrudniających życie zachowań, związanych z zaburzeniami, przez co może poprawić się jakość życia.
Terapia behawioralna zalecana jest dzieciom:
- z zaburzeniami zachowania
- z autyzmem
- z ZA
- z Zespołem Downa
- z innymi zaburzeniami
W terapii używa się jasnych i precyzyjnych terminów, które nie dają możliwości swobodnej interpretacji. Stosuje się ściśle zaplanowany system wzmocnień. Podstawą terapii jest nauka tego, jak się uczyć. Kluczem do sukcesu jest intensywna i systematyczna praca od najwcześniejszych lat życia dziecka, a kluczowe są lata nauki przed szkołą.
Główne cele terapii behawioralnej:
- rozwijanie zachowań deficytowych, ale pożądanych u dziecka – są to zachowania występujące zbyt rzadko lub wcale, a uznawane za prawidłowe u dziecka zdrowego w pewnym wieku oraz w pewnych okolicznościach (mowa, emocje, uczucia, zabawa)
- redukowanie zachowań niepożądanych
- generalizacja i utrzymanie efektów terapii – odpowiednie zachowanie pojawia się w różnych okolicznościach – np. dziecko siedzi spokojnie w klasie, domu, kościele, przy rodzicach, nauczycielach i osobach obcych